در بهار 2020 جامعه آمریکا درگیر سطحی از مشکلات بهداشتی شد که پیش از آن هرگز توسط اکثر آمریکایی‌ها تجربه نشده بود. کرونا ویروس جدید (کووید 19) تلفات انسانی ویرانگری از خود به جای گذاشت و علاوه بر مبتلا کردن بیش از 1.7 میلیون نفر، به مرگ بیش از 100 هزار آمریکایی تا می 2020 منجر شد.
این بحران بهداشت عمومی باعث تعطیلی گسترده جامعه و فاصله‌گذاری اجتماعی شد و تقریباً همه جنبه‌های زندگی آمریکایی‌ها را دچار اخلال کرد.
تعدادی از افراد که در خط مقدم سیستم مراقبت‌های بهداشتی یا در زمینه تهیه اقلام ضروری در فروشگاه‌های مواد غذایی مشغول به کار بودند، با پذیرفتن خطرات بالای بهداشتی و ایمنی همچنان به فعالیت در محل کار خود ادامه دادند.
سایر افراد نیز، به کار در منزل (دورکاری) روی آوردند و در مجموع روش‌های جدیدی را در زندگی شخصی و شغلی خود تجربه کردند. با تعطیلی همزمان مدارس و مهدکودک‌ها، خیلی از والدین مجبور شدند علاوه بر مسئولیت‌های شغلی خود، وظیفه مراقبت از کودکان و مربیان مدارس را نیز به عهده بگیرند.
با این حال برخی دیگر شغل خود را از دست دادند یا دچار مرخصی موقت شدند، چرا که شرکت‌ها تلاش می‌کردند با تعدیل و کاهش قابل توجه نیرو به حیات‌شان ادامه دهند. این شامل کل صنایع از جمله سفر و گردشگری می‌شد که فعالیت‌هایشان تا حد زیادی متوقف شده بود.
نرخ بی‌سابقه بیکاری در کنار سقوط بازارهای مالی باعث ایجاد یک رکود اقتصادی ناگهانی و شدید در آمریکا و سراسر جهان شد. در نتیجه تعداد زیادی از آمریکایی‌ها برای گذران زندگی خود با مشکلاتی مواجه شدند.
سازمان‌های خیریه که غذا و سایر احتیاجات اولیه را تأمین می‌کنند با هجوم چشمگیر خانوارهایی که بسیاری از آنها قبلاً هرگز به این خدمات نیاز پیدا نکرده بودند، روبرو شدند. علاوه بر افزایش تقاضا، خیلی از این مؤسسات مجبور شدند استراتژی جمع‌آوری اعانه را از شکل رویدادهای حضوری به روش‌های دیگر تغییر دهند.
همه‌گیری کووید 19 همچنین ایجاب می‌کرد که سازمان‌ها و جمع‌آوران کمک مالی نسبت به چالش‌های بهداشتی، مالی و سایر چالش‌هایی که آمریکایی‌ها هنگام درخواست کمک‌های مالی با آن مواجه بودند، حساسیت بیشتری به خرج دهند.
ترکیب این شرایط باعث ایجاد یک جو بی‌سابقه برای کمک‌های خیریه در طول ماه‌های اولیه همه‌گیری در آمریکا شد. در حالی که با توجه به استمرار بحران بهداشت عمومی و رکود اقتصادی ناشی از آن، خیلی از این شرایط همچنان پابرجاست، گزارش حاضر می‌کوشد یک تصویر اجمالی از نحوه واکنش خانوارهای آمریکایی به همه‌گیری کووید 19 از طریق اقدامات خیریه را ارائه دهد.
برای مطالعه :
این گزارش علاوه بر بررسی اینکه آیا خانوارها کمک کرده‌اند یا خیر و میزان کمک‌هایشان چقدر بوده است، به توصیف انواع کمک‌های خیریه و نحوه تغییرات آن تحت تأثیر کووید می‌پردازد. مطالعه حاضر همچنین تأثیر مؤلفه‌های خاص بحران بر کمک‌های خیریه را مورد توجه قرار می‌دهد.
در نهایت برای ارائه تصویری دقیق از واکنش‌های نیکوکارانه به همه‌گیری، این گزارش تفاوت‌های موجود در بین خانوارها را با تمرکز ویژه بر جنسیت و وضعیت تأهل نشان می‌دهد. این یافته‌ها، نقطه شروع آشنایی با تغییرات نیکوکاری متأثر از رشد همه‌گیری کووید 19 است.
در حالی که تحقیقات گذشته پیرامون وضعیت نیکوکاری پس از وقوع بلایای طبیعی و در طول دوران رکود اقتصادی، نکاتی را درباره تغییرات کمک‌های خانواری به تصویر می‌کشید، اما ویژگی‌های منحصر به فرد «بحران دوگانه» جاری شامل همه‌گیری جهانی و رکود اقتصادی ناشی از آن با رویدادهای پیشین قابل قیاس نیست.
مطالعه حاضر دیدگاه‌های جدیدی را درباره نحوه واکنش نیکوکارانه خانوارهای آمریکایی در این محیط بی‌سابقه مطرح می‌کند. این یافته‌ها به مؤسسات خیریه و کارشناسان مربوطه کمک می‌کند استراتژی‌های نیکوکاری فردی را با ادامه بحران فعلی تطبیق دهند و نیز رویکردهایی را برای بحران‌های آتی آماده کنند.
ارتباط خطرات ابتلا به کووید 19 با میزان بخشندگی در ماه‌های اولیه همه‌گیری
در ماه‌های نخست بحران، خانوارهای جوان‌تر با احتمال بیشتری نسبت به خانوارهای مسن‌تر در کمک‌های خیریه غیرمستقیم مشارکت کردند. به علاوه برخلاف تحقیقات گذشته، احتمال کمتری می‌رفت که افراد بالای 65 سال طی این مدت در کمک‌های مستقیم شرکت نمایند.
تجزیه و تحلیل‌های بیشتر نشان می‌دهد که خطر ابتلای فرد به کووید 19 می‌تواند در این الگوها دخیل باشد. نتایج نظرسنجی حاکی است که:
هیچ رابطه مستقیمی بین کمک‌های خیریه در واکنش به همه‌گیری و میزان تأثیرپذیری ایالتی که فرد در آن زندگی می‌کند از ویروس کووید؛ در ماه‌های اولیه بحران وجود ندارد.
این یافته با نتایج مطالعات مربوط به کمک‌های خیریه در طول بلایای طبیعی - که طی آن افرادی که در مناطق همجوار محل وقوع فاجعه زندگی می‌کنند، احتمال بیشتری برای کمک به اقدامات امدادرسانی در بلایا دارند - در تضاد است.
با این حال هنگام کنترل عواملی چون سن و سطح ابتلای محلی به کووید 19 این الگو تغییر می‌یابد. در این حالت نتایج نشان می‌دهد که سطح بالای ابتلا به ویروس در ایالت محل زندگی فرد با احتمال افزایش کمک‌های خیریه ارتباط مستقیم دارد.
البته هنگام بررسی ارتباط بین موارد ابتلا به کووید 19 و سن، نتایج با توجه به سن منفی است: یعنی در ماه‌های اولیه بحران، خانوارهای مسن‌تر در ایالت‌هایی که بیشتر تحت تأثیر ویروس قرار گرفته‌اند، احتمال کمتری می‌رود تا اقدام به کمک خیریه کنند.
گرچه تحقیقات بیشتری برای تفسیر این یافته لازم است، اما یکی از احتمالات می‌تواند این باشد که افراد مسن بیشتر در معرض خطر ابتلا به کووید 19 هستند و در نتیجه سن معیار اندازه‌گیری خطر در این تحلیل است.
بنابراین ممکن است کسانی که بیشتر در معرض خطر ابتلا به ویروس هستند در صورت مواجهه با شرایط عفونت‌های احتمالی، تمایل کمتری به کمک‌های خیریه داشته باشند.
1. یافته شماره یک:
بخش عمده کمک‌های خانواری در طول ماه‌های اولیه همه‌گیری کووید 19 ثابت باقی ماند؛ اما خانوارهایی که از تغییرات خبر دادند، احتمالاً کمک‌هایشان بر اثر بحران کاهش یافته است و نه افزایش.
این نظرسنجی علاوه بر بررسی اینکه آیا خانوارها کمک کرده‌اند یا خیر و میزان کمک‌های آنها چقدر بوده است، تغییر فعالیت‌های خیریه خانوارها در ماه‌های اولیه همه‌گیری کووید 19 را سؤال می‌کند. این پرسش به انواع کمک‌های خیریه مستقیم که در «تأثیر همه‌گیری کووید-19 بر فعالیت‌های نیکوکارانه مردم آمریکا» شرح داده شد (و نه انواع کمک‌های غیرمستقیم و خاص پاندمی که بر اثر شرایط موجود در بهار 2020 ظاهر و در «بررسی واکنش خیریه‌ها و خانوارهای آمریکایی به شیوع ویروس کرونا» شرح داده شد) می‌پردازد.
در ماه‌های اولیه بحران، اکثر خانوارهای آمریکایی سطح مشارکت خود در انواع مختلف خیریه را تغییر ندادند، اما خانوارهایی که از تغییر کمک‌های خیریه خبر دادند، احتمالاً سطح کمک‌هایشان طی این مدت بر اثر همه‌گیری کاهش یافت و نه افزایش.
درصد خانوارهایی که تغییرات را گزارش دادند با توجه به کمک آنها به انواع مختلف سازمان‌های خیریه، افراد محلی و غیرمحلی و مشاغل، متفاوت بود. همانطور که در شکل 1 مشاهده می‌شود، درصد خانوارهایی که کمک‌های خود به سازمان‌های خیریه متمرکز بر نیازهای پایه و بهداشت (18.1 درصد) و افراد و مشاغل در سطح محلی (17.1 درصد) را افزایش دادند، در مقایسه با سایر اشکال کمک‌های خیریه مستقیم بیشتر بود.
این نشان می‌دهد در ماه‌های نخست همه‌گیری، خانوارهای آمریکایی اهمیت و اولویت بیشتری را برای تأمین نیازهای فوری افراد ساکن در منطقه خود قائل شدند.
در عین حال 25.8 درصد از خانوارها فعالیت‌های داوطلبانه خود را در ماه‌های اولیه بحران کاهش دادند. این امر احتمالاً به دلیل محدودیت‌های موجود در فرصت‌های داوطلبانه حضوری طی این مدت و بر اثر الزامات تعطیلی جامعه، فاصله‌گذاری اجتماعی و عدم تمایل افراد به شرکت در این رویدادها به دلیل خطرات بهداشتی و ایمنی بود.
در واقع مطالعات اخیر نشان داده است که در بهار 2020، سازمان‌های خیریه شاهد موارد بالایی از لغو فعالیت‌های داوطلبانه بودند.
با بررسی تغییرات سطح مشارکت خانوارها در اشکال مختلف خیریه، تفاوت‌هایی براساس جنسیت و وضعیت تأهل مشاهده می‌شود. در ماه‌های اولیه بحران، زنان مجرد بیش از مردان مجرد یا زوج‌های متأهل احتمال می‌رفت که کمک‌های خود بر اثر همه‌گیری کووید را کاهش دهند، اما این تفاوت‌ها عموماً از نظر آماری معنادار نبودند.
بحث و نتیجه‌گیری
همه‌گیری کووید 19 یک بحران پیچیده است که تأثیرات گسترده اجتماعی و اقتصادی آن جو بی‌سابقه‌ای را برای کمک‌های خیریه در بهار 2020 ایجاد کرد. این شرایط تأثیر زیادی بر امور خیریه داشته و کمک‌های خانوارهای آمریکایی، مقدار کمک‌ها و اهداف و سازمان‌هایی که تحت حمایت آنها قرار می‌گیرند را متأثر ساخته است.
با این وجود خانوارها در جهت برطرف کردن تأثیرات متعدد همه‌گیری بر جوامع خود گام برداشته‌اند، به طوری که تقریباً دو سوم از آنها مشغول کمک‌های مستقیم به سازمان‌های خیریه، افراد یا مشاغل هستند و حدود نیمی از خانوارها به ویژه در گروه‌های سنی جوان‌تر نیز طی چند ماه نخست بحران در آمریکا با کمک‌های غیرمستقیم خود به کووید 19 واکنش نشان دادند.
مؤلفه‌های خاص این همه‌گیری نسبت به سایر مؤلفه‌ها تأثیر بیشتری بر کمک‌های خانواری در آمریکا داشته است. به دلیل استمرار بحران بهداشت عمومی و رکود اقتصادی ناشی از آن، «عدم اطمینان» عامل مهمی در تصمیم‌گیری خانوارها برای کاهش فعالیت‌های بشردوستانه تلقی شده است.
کسانی که کمک‌های خود را افزایش داده‌اند، احتمالاً این اقدام را تحت تأثیر قرارگیری در کانون بحران به خاطر ابتلای خانواده یا دوستان خود به کووید 19 انجام داده‌اند. همچنین تفاوت‌های جنسیتی در زمینه تأثیرات همه‌گیری اهمیت داشته است.
بیشتر بخوانید :
زنان در خانه و محل کار در خط مقدم این بحران بوده‌اند: از تشکیل کادر درمانی اضطراری گرفته تا مسئولیت‌های مراقبتی بیشتر از کودکان و بستگان سالخورده. بنابراین با وجود تحقیقات قوی که نشان می‌دهند زنان خصوصاً نسبت به این رفتارها گرایش دارند، این وظایف فضای کمتری را برای اختصاص زمان و پول آنها جهت امر نیکوکاری باقی گذاشته است.
مطالعات نشان می‌دهد که حتی در زمان رونق و شکوفایی اقتصادی، روش‌هایی از کمک خیریه فراتر از کمک‌های مالی خصوصاً برای اهداکنندگان زن جذابیت دارد. جمع‌آوران کمک‌های مالی می‌توانند به سراغ زنانی بروند که کمک‌هایشان اخیراً کاهش یافته تا راه‌های دیگر کمک کردن آنها نظیر نوشتن یادداشت تشکر خطاب به اهداکنندگان عضو، ایجاد یک پست وبلاگی درباره دلایل حمایت از سازمان یا حتی ایجاد یک حلقه کمک را امتحان کنند.
روش‌های کمک جمعی مقبولیت بیشتری برای اهداکنندگان زن دارد. در نهایت اهداکنندگان و مؤسسات خیریه باید در نظر داشته باشند که اوضاع کنونی سرانجام رو به بهبود خواهد گذاشت.
حتی در زمانی که اهداکنندگان ناچار به توقف کمک‌های خود شده‌اند، باید بخشی از جامعه کمک‌کنندگان باقی بمانند و پیام‌های ارتباطی و به‌روزرسانی‌ها را از سازمان‌های تحت حمایت‌شان دریافت کنند.
حفظ ارتباط با این اهداکنندگان اطمینان می‌دهد که آنها به مجرد پایان بحران و بهبود اوضاع مالی، کمک‌های خود را از سرگرفته یا حتی افزایش خواهند داد. با بازگشت اطمینان خاطر بیشتر به جهان، تلاش برای تقویت روابط با اهداکنندگان در این دوران چالش‌انگیز طی سال‌های آینده به ثمر خواهد نشست.
گرچه تأکید این گزارش بر تغییرات کمک‌های خیریه خانواری در آمریکا طی ماه‌های نخست همه‌گیری کووید 19 است، اما این واقعیت که اکثر خانوارها کمک‌های خود را طی این مدت تغییر ندادند، می‌تواند یک نشانه مثبت برای نیکوکاری تلقی شود.
این نکته نشان می‌دهد که کمک‌های خیریه یک عادت دیرینه و ریشه‌دار در خیلی از خانوارهاست که صرفنظر از اوضاع شخصی آنها پابرجا مانده و اصول بنیادی جمع‌آوری کمک‌های خیریه همچنان جاری و ساری است. مؤسسات خیریه و اعضای آنها برای تشویق دیگران به کمک‌های مستمر باید به اهمیت اطلاع‌رسانی دقیق اقداماتی که در واکنش به کووید 19 اختیار کرده‌اند و چرایی حمایت از اهدافشان، واقف باشند.
ایجاد ارتباط مجازی با اهداکنندگان نیز در دوران همه‌گیری و پس از آن اهمیت زیادی دارد. به مجرد آنکه برگزاری رویدادها و مراسم (به لحاظ بهداشتی) ایمن تلقی شود، ممکن است برخی افراد به ویژه آنهایی که مسن‌تر یا از نظر پزشکی آسیب‌پذیر هستند همچنان در تعاملات اجتماعی خود احتیاط به خرج دهند.
بنابراین یافتن راه‌های خلاقانه برای ادامه مشارکت اهداکنندگان و گنجاندن این روش‌ها در استراتژی‌های جمع‌آوری کمک پس از پایان همه‌گیری حائز اهمیت است.
منبع: IUPUI
04 خرداد 1403
ارسال نظر