در این مطلب از اطلس خیر ایران، شما می‌توانید متن مصاحبه با مدیر کانون خیریه سندرم داون ایران را درباره شرایط و وضعیت نیکوکاری در ایران را با توجه به تجربه چندین ساله ایشان با فعالیت در حمایت از افراد سندروم داون بخوانید.
كانون سندرم داون ايران مركزی غير انتفاعی و مستقل است كه با هدف ارتقاء رشد جسمي و ذهنی افراد سندرم داون تلاش می‌كند و در سال 1382 تاسیس شده و اکنون بیش از 1400 نفر عضو دارد. شما با مراجعه به صفحه بانک اطلاعاتی این کانون در اطلس خیر ایران می‌توانید جزییات بیشتری را درباره آن بخوانید.
فضای نیکوکاری در ایران را از جهات مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی چگونه ارزیابی می‌کنید؟
به نظر من فرهنگ ایران به دلیل اینکه با آموزه‌های دینی و اخلاقی عجین شده و به خاطر اعتقاداتی که مردم آن دارند، برای تأسیس مؤسسات خیریه بسیار مساعد است. در واقع این فرهنگ می‌تواند منجر به بازتولید چیزی به نام سرمایه‌ی اجتماعی شود و صورت‌های مختلف و متنوعی از خدمات عام‌المنفعه را شکل دهد.
فضای نیکوکاری از این جهت وضعیت مطلوبی دارد. من معتقدم خلأ مهم در برنامه‌های اقتصادی و اجتماعی، سطح آگاهی مردم است. اگر می‌خواهیم در این حوزه‌ها بهبود پیدا کنیم، ابتدا مردم باید نسبت به فضای جامعه و مسائل آن آگاهی و اطلاعات دقیق‌تر و شفاف‌تری داشته باشند؛ اینکه چه آسیب‌هایی وجود دارد، خلأها کجاست و چه راهکارهایی می‌توان داشت.
پس در درجه اول آگاهی ما نسبت به شرایط باید ارتقاء پیدا کند تا بتوانیم چاره‌جویی کنیم. به‌طور مثال ما در کانون خیریه، خودآگاهی و شناخت را اولین اولویتمان نسبت به افراد سندرم داون قرار می‌دهیم؛ چراکه بسیاری از خانواده‌ها در ابتدا آگاهی درستی نسبت به شرایط فرزند خود ندارند و ممکن است درست عمل نکنند.
ما در ابتدا با آگاهی‌بخشی به مرور بستر را برای ارتقاء و توان‌بخشی جسمی، حرکتی و ذهنی آنان فراهم می‌کنیم. درنهایت مناسبات حکومتی هم مؤثر هستند؛ برنامه‌های اقتصادی و اجتماعی باید با مناسبات حکومتی در هماهنگی قرار بگیرد.
به نظر شما در پنج سال گذشته چه رویدادها و اتفاقاتی بر فضای کار خیر تأثیر گذاشته‌اند؟
نکته اول این است که کار خیر در چند سال گذشته شکل‌های مدرن‌تری به خود گرفته و سهولت بیشتری یافته است. دوم اینکه فرایند آگاه‌سازی تا حدودی مؤثر بوده است؛ به‌طور مثال مردم تقریباً اطلاعات زیادی پیرامون خیریه‌ها و نوع فعالیت‌های آنان کسب کرده‌اند. سومین مورد نیز ارائه‌ی گزارش‌های درست است؛ اینکه خیریه‌های زیادی گزارش مدون و منظمی از فعالیت‌ها و اقدامات خود منتشر کرده‌اند و به شفاف‌سازی این حوزه کمک زیادی کرده‌اند.
همچنین سهولت در روش ارائه‌ی کمک از اهمیت بالایی برخوردار است؛ به‌طور مثال موردهای بسیاری بوده که افراد خیر، مایل بودند کمکشان به یک گروه سنی مشخص یا گروهی خاص اختصاص داده شود. این موارد بر حسب علاقه‌مندی و اهداف کمک‌کنندگان متفاوت است و احساس می‌کنم باید در کنار آگاهی‌بخشیدن به این علایق نیز توجه کرده و به بهبود این فضا کمک کنیم.
چشم‌انداز پنج سال آینده حوزه نیکوکاری در جامعه ایران را چگونه می‌بینید؟
به‌طور کلی فضا را مطلوب می‌بینیم و نسبت به آینده خوشبین هستم. یکی از مهم‌ترین دلایل آن نیز این است که امروزه شرکت‌های مختلف و عام‌المنفعه‌ای شکل گرفته‌اند که به خیریه‌ها برای گرفتن داوطلب کمک می‌کنند. نکته‌ی دیگر اینکه تکنولوژی‌های جدید و فناوری اطلاعات باعث می‌شود فرایند انجام امور خیر بیش از پیش تسهیل شود و شکل‌های مدرن‌تری به خود بگیرد. به عقیده‌ی من مجموع این عوامل به پویایی این فضا منجر خواهد شد.
اگر بخواهید در جایگاه یک سیاستمدار اقداماتی برای بهبود شرایط نیکوکاری در جامعه انجام دهید، چه نکاتی را لحاظ می‌کنید؟
دو نکته به نظر من قابل توجه است. یکی از مشکلات و معضلات از نظر من جزیره‌ای بودن فعالیت‌های خیر در جامعه ماست. برای مثال یک بنیادی در زمینه‌ی تهیه‌ی جهیزیه فعالیت می‌کند، دیگری کودک کار، یکی دیگر هم زنان بدسرپرست و هیچ‌کدام اینها هماهنگی خاصی با یکدیگر ندارند؛ در صورتی که باید در راستای همدیگر فعالیت کنند.
در این صورت است که نظام‌مند و قانون‌مند می‌شوند. نکته دوم هم تمرکز کمک‌هاست. معمولاً در رابطه با یک حوزه خاص -مثلاً سالمندان- کمک‌های زیادی صورت می‌گیرد اما حوزه دیگری مغفول و ناشناخته باقی می‌ماند و از کمک‌ها محروم می‌شود. اگر یکپارچگی و هماهنگی بین سازمان‌ها شکل بگیرد علاوه بر اینکه مشکل جزیره‌ای بودن حل خواهد شد، تمرکز کمک‌ها نیز تا حدودی بهبود می‌یابد و توزیع بهتری محقق خواهد شد.
04 خرداد 1403
ارسال نظر