تیم اطلس خیر ایران در نخستین مصاحبه پروژه «سیمای نیکوکاری شهر کرمانشاه» با مدیرعامل خیریه تلاشگران سروش زندگی به گفت‌و‌گو پرداخته است.
پیشنها ما:
در ابتدا خودتان را معرفی کنید و بگویید فعالیت مؤسسه خیریه خود را از چه زمانی شروع کرده‌اید و عمده فعالیتتان تا به امروز در چه زمینه‌ای بوده است؟
من عادل کرمی هستم. متولد کرمانشاه، 44 سال سن دارم و از سال 86 فعالیتم را به همراه چند نفر از دوستان شروع کردیم. ایده کار خیر و کمک‌رسانی از مدت‌ها پیش در ذهن من شکل گرفت؛ زمانی که تنگدستی و نیازمندی همسایه‌هایم را دیدم، ابتدا به صورت محدود به آنان کمک می‌کردیم؛ اما زمانی رسید که دیگر توان تأمین مالی افراد بسیاری را که به ما معرفی می‌شدند نداشتیم؛ به همین خاطر با دوستان دیگر صحبت کردیم و به یاری هم توانستیم حدود سی-چهل خانواده را تحت‌پوشش قرار دهیم. تا اینکه کارمان گسترش پیدا کرد و آن سی-چهل خانواده به پانصد خانواده افزایش یافت، که تعداد زیادی از آن‌ها در همین شهرک دولت‌آباد و بخش دیگرشان هم ساکن شهرک شاطرآباد و دیگر محلات کرمانشاه می‌باشند.
به‌جز بنده حقیر، تعداد 52 نفر دیگر هم در این مجموعه مشغول به کارند؛ یک عده بازرس‌اند، یک عده کار پخش را انجام می‌دهند، عده‌ای مسئول مالی هستند و سایرین نیز هر کدام به یک نحوی مشغول به کارند. حدود 12 نفر از این ۵۲ نیرو خانم هستند که در ماه رمضان و عید قربان بیشترین فعالیت را دارند. ما در عید قربان، با گذاشتن سهم‌های ده هزار تومانی در گروهمان، صدقات جمع می‌کنیم و بین خانواده‌های تحت پوششمان و سایر نیازمندان گوشت قربانی و نذری پخش می‌کنیم. در واقع در این ایام آمار مددجوهایمان نزدیک به هزار خانوار می‌شود؛ اما در مواقع عادی همان پانصد خانوار تحت‌پوششمان را حمایت می‌کنیم. ما افراد تحت پوشش خود را در سه دسته اولویت‌بندی کرده‌ایم؛ به اولویت اول هر ماه کمک می‌کنیم، به اولویت دوم هر دو ماه یک‌بار و به اولویت سوم هم هر سه ماه یک‌بار. همچنین 24 خانواده حامی هم برای مددجویان پیدا کرده‌ایم که ماهانه خودشان مبلغی را به حساب آن‌ها واریز می‌کنند.
علاوه بر این هنگام شروع سال تحصیلی برای دانش‌آموزان این خانواده‌ها کفش، کیف و وسایل مدرسه خریداری می‌کنیم. در فصل زمستان نیز درصورت نیاز برای مددجویان وسایل گرمایشی و پوشاک مناسب تهیه می‌کنیم. همچنین مکانی هم که در اینجا می‌بینید چند اتاق دارد؛ یکی از آن‌ها را تبدیل به انباری کرده‌ایم و وسایل خوراکی را در آن بسته‌بندی می‌کنیم، یکی از اتاقها را هم به‌شکل دیوار مهربانی درآورده‌ایم و لباس‌های دست‌دوم و نو را در آن آویزان می‌کنیم تا مددجویان بتوانند اقلام موردنیاز خود را از آنجا بردارند. در این میان بخش عمده کارمان اشتغال‌زایی برای مددجویان بوده است. به‌علاوه وام‌هایی با مبالغ پنج، ده و پانزده میلیون تومان هم به آنان اختصاص می‌دهیم تا در رفع نیازهای خود از آن استفاده کنند.
گفتنی است ما از سال 1401 رسمی شدیم؛ البته تا پیش از آن نیز به همین فعالیت‌ها به‌صورت غیررسمی مشغول بودیم؛ اما از آن زمان به‌صورت رسمی کار می‌کنیم.
نکته دیگر این که هزینه‌های جاری مؤسسه از جمله اجاره‌بهای مکان مؤسسه، پذیرایی و کارهای اداری توسط خود اعضای مؤسسه و تحت عنوان حق عضویتی که پرداخت می‌کنند تأمین می‌شود و هیچ بخشی از کمک‌های خیرین صرف این قسمت از کار نمی‌شود.
در حال حاضر وضعیت شهر کرمانشاه را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
وضعیتش متأسفانه ضعیف است؛ به ویژه از نظر بیکاری و مشکلات معیشتی.
مهم‌ترین چالش‌های کرمانشاه از نظر شما چیست؟
بیکاری و فقر از بزرگترین مشکلات کرمانشاه می‌باشند که متأسفانه آسیب‌های روانی و اجتماعی زیادی را به همراه دارد، ازجمله اعتیاد و درگیری های خانوادگی و خیابانی. افراد، ازآنجا که درآمد و امکانی برای اشتغال مناسب ندارند، به شغل‌های کاذب رو می‌آورند. همان‌طور که مشاهده می‌کنید تعداد دستفروشی در محلات بسیار بالاست؛ همین‌طور مسافرکشی.
در این شرایط وضعیت خیریه‌ها را چطور ارزیابی می‌کنید؟ چالش‌های پیش روی آن‌ها چیست؟ به نظر شما اصلاً پاسخگوی نیازهای مردم هستند؟
وضعیت خیریه ها الحمدلله خوب است و در حد بضاعت خودشان، خدمات ارزنده‌ای به جامعه به‌ویژه قشر نیازمند ارائه می‌دهند. یکی از بزرگترین مشکلات خیریه‌ها این است که به‌جای اینکه مددجویان را به‌سمت اشتغال و کار کردن و مستقل شدن سوق دهند خودشان برای آن‌ها کارهای جزئی می‌کنند که همین موضوع باعث وابستگی بیشتر آن ها می‌شود.
با توجه به حجم مشکلات و تعداد زیاد نیازمندان، مؤسسات خیریه توانایی رسیدگی و حل مکشکلات بسیاری از آن‌ها را ندارند.
اولویت‌های کار خیر کرمانشاه را چه می‌دانید؟
قطعاً یکی از این اولویت‌ها توجه به اشتغال و مسکن است. در کنار مشکلات اشتغال و بیکاری، در حال حاضر اجاره‌بها و رهن خانه‌ها بسیار زیاد شده است. خب مردم هم که ندارند؛ یا باید حاشیه‌نشین بشوند و یا با چند خانواده در یک منزل زندگی کنند که این‌ها هم پیامدهای بعضاً جبران‌ناپذیری به دنبال دارند.
با توجه به این‌ها وضعیت آینده را چطور می‌بینید؟
آینده به رونق اقتصادی مملکت بستگی دارد. اگر اوضاع به همین منوال پیش برود آینده روشنی را نمی‌توان انتظار داشت. الان مردم همه درگیر نیازهای اولیه‌ی زندگی‌اند؛ اینکه بتوانند مسکنی داشته باشند و خوراکی تهیه بکنند. این حداقل نیازهای زندگی است که مردم از آن هم محروم‌اند.
در پایان اگر صحبتی دارید بفرمایید.
در آخر امیدوارم روزی بیاید که دیگر به این مؤسسات خیریه با کمک‌های معیشتی اندک احتیاجی نباشد و مردم به‌جای این نوع خدمات، به فعالیت‌های فرهنگی، هنری و اجتماعی بپردازند.
بیشتر بخوانید:
مصاحبه با احمد قافله‌باشی، مدیرعامل خیریه ایتام و مستمندان قزوین
04 خرداد 1403
ارسال نظر