تیم اطلس خیر ایران در ادامه پروژه «سیمای نیکوکاری شهر کرمانشاه» با مدیرعامل خیریه ئاسوی روناک هه ژاران به گفت‌و‌گو پرداخته است.
پیشنهاد ما:
در ابتدا خودتان را معرفی کنید و بگویید فعالیت خود را از چه زمان و با چه اهدافی شروع کرده‌اید و عمده فعالیتتان تا به امروز در چه زمینه‌ای بوده است؟
ادریس رحمانی هستم، مدیرعامل مؤسسه خیریه ئاسوی روناک هه ژاران، حدود 30 سال سن دارم و شغلم هم معلمی است. مؤسسه خیریه ئاسوی روناک هه ژاران حدود یک سال است (از سال 1401) که تأسیس شده؛ اما اعضای آن پیش از این نیز به صورت غیررسمی فعالیت خیریه داشتند.
بیشتر فعالیت‌های ما در ماه رمضان و عید قربان صورت می‌گیرد؛ چرا که بنا به شرایط مذهبی منطقه مردم در این دو مورد کمک‌های زیادی می‌کنند. بر همین اساس ما فعالیت خیریه‌مان را شروع کردیم. وقتی هم که فعالیتمان رونق گرفت از این دو حوزه خارج شدیم و به بررسی خانواده‌های نیازمند پرداختیم. ما در بیشتر محله‌های کرمانشاه افراد معتمدی داریم که محلات را بررسی می‌کنند، در خصوص خانواده‌های نیازمند تحقیق می کنند و به ما ارجاع می‌دهند تا برای آن‌ها پرونده درست کنیم و در حد توان مؤسسه به آنان کمک کنیم.
البته ما در آغاز قصد داشتیم اشتغال‌زایی را اولویت کار مؤسسه قرار دهیم؛ چرا که کرمانشاه از منظر آمار بیکاری در بین تمام استانها در صدر جدول قرار دارد؛ اما متأسفانه در حال حاضر این توانایی را نداریم و مجبوریم به صورت موردی به نیازمندانی که به ما مراجعه می‌کنند رسیدگی کنیم. به بیان دیگر ما می‌توانیم مانند یک مسکن بخشی از دردهای این نیازمندان را موقتاً درمان کنیم؛ اما درد اصلی آنان با این کمک‌ها درمان نمی‌شود.
ما در حد توان مؤسسه به نیازمندان رسیدگی می‌کنیم؛ اما خانواده های نیازمند بسیاری وجود دارد؛ برای مثال در شهرک دولت‌آباد حدود 300 خانواده نیازمند شناسایی‌شده داریم، در شهرک حکمت آباد نزدیک 150 خانواده و در سایر شهرک‌ها هم به همین منوال. در سطح شهر کرمانشاه نیز از طرف مؤسسه ما نزدیک به 1500 تا 2000 خانوار نیازمند شناسایی شده‌اند که ما توانایی رسیدگی به همه آن‌ها را نداریم.
البته اشتغال‌زایی‌های جزئی هم داشتیم و داریم؛ اما این کافی نیست. ما برای اشتغال‌زایی در سطح شهر نیز ایده داریم؛ اما توانایی اجرای آن را نداریم. این در صورتی است که با همکاری دولت و مؤسسات دیگر می‌توانیم به این مهم دست یابیم.
به هرحال در این بازه زمانی توان مؤسسه ما در حدی است که ما می‌توانیم در طول ماه به 100 خانوار رسیدگی کنیم و نهایتاً در مناسبت‌های خاص (مانند ماه رمضان، عید قربان، عید نوروز و آغاز سال تحصیلی)، که کمک‌های هنگفتی جمع می‌شود، کمی گستره فعالیتمان را افزایش دهیم.
ترجمه فارسی اسم مؤسسه شما چیست؟
اسم مؤسسه ما کردی است؛ چون برای منطقه کردنشین است. ئاسو به معنای افق است، روناک به معنای روشنایی و هه ژران به معنای نیازمندان؛ بنابراین ئاسوی روناک هه ژاران یعنی افق روشنایی نیازمندان.
برای انتخاب و ثبت این اسم مشکلی نداشتید؟
نه. بیشتر مؤسسات محله‌های کردنشین اسم کردی دارند؛ برای مثال برخی مؤسسات در جوانرود و سرپل‌ذهاب هم همین‌طورند.
وضعیت کرمانشاه را چطور ارزیابی می‌کنید؟
متأسفانه بعضی از محله‌ها که به محله فقیرنشین معروف‌اند اصلاً اوضاع خوبی ندارند؛ مثل صادقیه. حاشیه شهر کرمانشاه هم بیشتر از محله‌های فقیرنشین تشکیل شده و نیازمندان زیادی دارد که غالباً بیکارند و متأسفانه نمی‌شود به همه آن‌ها رسیدگی کرد.
مهم‌ترین اولویت‌های کرمانشاه را برای کار خیر چه می‌دانید؟
همین اشتغال‌زایی. بیشتر شهرهایی که شما می‌روید کارخانه‌ها و شرکت‌های فعال دارند؛ ولی متأسفانه کرمانشاه این‌طور نیست. این در صورتی است که جمعیت زیادی دارد و این جمعیت وقتی با فقدان صنعت پیوند بخورد به افزایش آمار بیکاری منجر می‌شود. ما نمی‌گوییم خیرین بیایند کارخانه بزنند. می‌توانیم از کارگاه‌های کوچک شروع کنیم و شرایطی ایجاد کنیم که اشتغال‌زایی افزایش پیدا کند.
وضعیت خیریه‌های کرمانشاه را چگونه می‌بینید؟
تا جایی که من می‌دانم تقریباً همه در یک سطح فعالیت داریم. تعداد خیریه‌ها زیاد است؛ اما بیشتر آن‌ها غیرفعال‌اند. در حال حاضر بیشتر مؤسسات در حد کارهای جزئی فعالیت دارند. یک مؤسسه خیریه‌ای که فکر می‌کنم یک مقدار فعال است آبشار عاطفه‌هاست که در سطح کشور فعالیت دارد و یکی از شعب آن در کرمانشاه است.
شما با خیریه‌های مناطق فقیرنشینی که فرمودید هم ارتباط دارید؟
بله. معمولاً خانواده‌های مشترکی داریم. در حال حاضر، تا جایی که اطلاع دارم، با مؤسسه‌های سراج ایمان و تلاشگران حدود 67-68 خانواده مشترک داریم و هر زمان که هر یک از ما بخواهیم به آن‌ها کمک کنیم، شرح فعالیت‌های‌مان را از همدیگر می‌گیریم تا بدانیم چه کمک‌هایی در این ماه یا در ماه‌های قبل صورت گرفته و موازی‌کاری نکنیم. گاهی هم که هزینه هنگفتی پیش می‌آید که با کمک یکی از ما حل نمی‌شود با همکاری یکدیگر مشکل پیش‌آمده را حل می‌کنیم.
شما خودتان جزو قشر متوسط جامعه هستید؛ چطور می‌توانید برای این کار وقت بگذارید؟
ما به لحاظ مسائل دینی این‌گونه تربیت شدیم که بخشی از زندگی خودمان را در اختیار جامعه و کارهای خیریه قرار بدهیم و این کار را یک وظیفه دینی میدانیم. تمام اعضای ما داوطلبانه و بدون هیچ چشم‌داشتی فعالیت می‌کنند. هزینه‌هایی هم برای کارهای اداری پرداخت می‌کنیم بیشتر از سوی اعضاء هیئت‌امنا و هیئت‌مدیره‌ی خودمان تأمین می‌شود و کمک‌های خیرین صرف این مور نمی‌شود. من روزی که معلم شدم با خودم عهد کردم که بخشی از وقتم را خالی کنم و در اختیار امور خیریه قرار بدهم تا رضایت‌مندی خدا را داشته باشم.
آینده کرمانشاه و مؤسسه خودتان را چطور می‌بینید؟
پیش‌بینی آینده خیلی سخت است؛ به‌ویژه امروز که همواره اتفاقات غیرمنتظره‌ای رخ می‌دهد. اگر هم بخواهیم پیش‌بینی کنیم باید به داده‌های قبلی استناد کنیم که آن‌ها هم چندان امیدوارکننده نیستند. من شاید سن زیادی نداشته باشم؛ ولی در طول ده سالی که در بین این نیازمندان و فقرا بوده‌ام، مشاهده کردم که متأسفانه هر سال فقیرتر و نیازمندتر از سال قبل می‌شوند و در مقابل توانایی ما نیز برای رفع نیازهای آنان محدودتر می‌شود. این روند خوبی نیست. متأسفانه بیشتر فقرا، چون نیازهای اساسی و جسمی‌شان تأمین نمی‌شود، معمولاً با بیماری درگیرند و از طرف دیگر هزینه‌های درمان هم روزبه‌روز افزایش پیدا می‌کند. قیمت مسکن هم که افزایش رعب‌آوری داشته و دارد. مگر اینکه یک تغییر اساسی در این شهر اتفاق بیفتد و فکری اساسی برای اشتغال‌زایی صورت بگیرد؛ وگرنه متأسفانه روزبه روز مشکلات افزایش پیدا خواهد کرد.
در پایان اگر صحبتی دارید، بفرمایید.
همان‌طور که گفتم، ما از وقت خودمان می‌گذاریم؛ بلکه یک کاری، هر چند ناچیز، برای فقرا صورت گیرد؛ ولی این درمان درد نیست. درمان این درد نیازمند همکاری دولت و مؤسسات بزرگ است. ما در جایگاه نیروی خودجوش و داوطلب جلو آمده‌ایم، دولت هم باید حمایت‌های لازم را به عمل آورد تا بتوانیم به امید خدا نیازهای اساسی این نیازمندان را برطرف کنیم.
بیشتر بخوانید:
22 فروردین 1402
نظرات کاربران
درود بر این جوان نازنین و برومند
ارسال پاسخایشاالا نمونشون زیاد باشه در این شهر وکشور