تیم اطلس خیر ایران در ادامه‌ی پروژه‌ی «سیمای نیکوکاری شهر قزوین» با مدیرعامل مرکز نیکوکاری شریفیه به گفتوگو پرداخته است.
پیشنهاد ما:
لطفاً خود و مؤسسه‌ی خیریه‌تان را معرفی کنید.
به نام خدا. بنده خمسه هستم؛ مددکار کمیته‌ی امداد و رئیس مرکز نیکوکاری شهر شریفیه. این مرکز نیکوکاری در سال 92 زیر نظر کمیته‌ی امداد استان قزوین تأسیس شد و شروع به فعالیت کرد. از سال 92 بزرگوارانی بودند که در این مجموعه به‌صورت جدی فعالیت می‌کردند. بنده نیز چهار سال است که به مجموعه پیوستم. خدماتی که در این مؤسسه به مددجوها ارائه می‌شود، پنج حوزه‌ی درمان، جهیزیه، تحصیل، معیشت و بیماران خاص را در بر می‌گیرد. علاوه بر این کارهای دیگری همچون خیّریابی و تعامل با شرکت‌هایی برای جذب نیرو از مددجویان نیز در مجموعه صورت می‌گیرد. اولویت اول ما در رسیدگی به مددجویان حوزه درمانی است. با وجود این در بسیاری از موارد ترجیح و نیت خیرین برای ما اولویت دارد. بارها گفته‌ایم که شعار مرکز نیکوکاری حفظ اعتماد خیّر است.
ما پرونده‌ی نیازمندان را از اینجا به کمیته‌ی امداد ارسال می‌کنیم. اما در برخی موارد مددجویان ما شرایط پذیرش آنجا را ندارند. مواردی نیز هستند که با وجود دریافت مسمتری از بهزیستی کماکان در تأمین نیازمندی‌های خود دچار مشکل می‌شوند. در چنین مواردی ما سعی می‌کنیم به یاری خیرینمان، حمایت ویژه‌ای از مددجویان داشته باشیم.
ما با برخی از خیریه‌های دیگر شهر و همچنین حدود هفت شرکت که نیروهای کارشان را از مددجویان ما می‌گیرند نیز ارتباط داریم. علاوه بر این برای کارآفرینی یک کارگاه خیاطی راه‌اندازی کرده‌ایم که حدود 30 نفر از مددجویان کمیته‌ی امداد و بهزیستی در آنجا مشغول به کارند و تحت پوشش بیمه قرار گرفته‌اند. در این مجموعه ما صندوق قرض‌الحسنه هم داریم. از این صندوق به نیازمندان و مددجویانی از کمیته‌ی امداد و بهزیستی که امکان دریافت وام از بانک‌های خصوصی را نداشته‌اند، وام‌هایی پرداخت شده است. اقساط این وام‌ها را هم با توجه به شرایط و توان افراد مشخص می‌کنیم. به شکلی که برای آن‌ها بازگرداندن آن مقدار ممکن باشد. برای مثال حدود سی خانم، با دریافت وام از ما برای خود لوازم خیاطی تهیه کردند و در حال حاضر از منزل کار می‌کنند. ما تولیداتشان را در تهران می‌فروشیم و حق‌الزحمه‌ی آن‌ها را به‌صورت هفتگی پرداخت می‌کنیم. یکی دیگر از کارهایی که به لطف خدا و خیرین توانسته‌ایم در این مجموعه انجام دهیم، ایجاد کمپین لوازم و تجهیزات پزشکی است. به این واسطه ما توانستیم در دوران کرونا وسایل مورد نیاز بیماران را به آن‌ها ارائه دهیم. ارزش این تجهیزات پزشکی که ما در اختیار بیماران قرار می‌دهیم (واکر، تخت بادی، ساکشن و...) چیزی در حدود هشتصد میلیون تومان است.
شما خودتان اصالتاً اهل شریف‌آبادید؟
بله؛ من بومی همین شهرم. یکی از دلایلی که کمیته‌ی امداد رئیس این مرکز نیکوکاری را تغییر داد نیز همین بومی‌گزینی بوده است. من در سال اول فعالیتم در اینجا فقط توانستم شناختی کلی از نیازمندان پیدا کنم. بعدها این شناخت بیشتر شد و امکان عمل و فعالیت ما هم افزایش یافت. ما دوازده سرگروه در سطح شهر داریم که هریک بخشی از کار را انجام می‌دهند. این سیستم امکان بررسی بخش‌های دیگر شهر و مدیریت نیازمندانی که از مناطق دیگر می‌آیند را برای ما فراهم کرده است.
در این شهر ما بسیاری از مددجویان را به اسم و چهره می‌شناسیم. به این ترتیب اگر کسی از این منطقه به کمیته‌ی امام و یا هرجای دیگر مراجعه کند، از آنجا با ما تماس خواهند گرفت تا ما اطلاعاتی از مراجعان در اختیارشان بگذاریم. این مسئله باعث شده که ما معتمد بسیاری از فعالان و سازمان‌های خیریه باشیم و درنتیجه کمک‌های خوبی نیز از آن‌ها دریافت کنیم.
بیشتر بخوانید:
گفتوگو با آقای احمد نوروزی، مسئول بایگانی و عضو شورای سیاست‌گذاری خیریه مکس
مهم‌ترین چالش‌هایی که در سال‌های فعالیت با آن مواجه بوده‌اید چه بوده است؟
مهم‌ترین چالش درخصوص کمک به زنان بی‌سرپرستی بوده که به مؤسسه‌ی ما مراجعه می‌کنند. در واقع یکی از دلایلی که باعث شد من به فکر آموزش این افراد و راه‌اندازی کارگاه خیاطی بیافتم، صحبت‌های این خانم‌ها بود. یکی دیگر از چالش‌ها تشخیص به‌حق بودن تقسیم امکاناتی است که به‌واسطه‌ی خیرین ما در اینجا صورت می‌گیرد. اولین سالی که ما شروع به کار کردیم، پرونده‌های اینجا بسیار در هم بود و این کار را بسیار سخت می‌کرد. زمان زیادی طول کشید تا ما افراد را قانع کنیم که کسی که تحت پوشش بهزیستی و یا کمیته‌ی امداد است و همچنین کسی که مستمری ماهانه از این سازمان‌ها دریافت می‌کند، با کسی که تحت پوشش نیست یا مستمری دریافت نمی‌کند خیلی فرق دارد. به‌طور کلی شهر از نظر فرهنگی خیلی شرایط خوبی ندارد. بسیاری از افراد کم‌سوادند و یا مهاجرانی هستند با آداب و فرهنگ بسیار متفاوت. این مسئله کار و تعامل با مددجویان را سخت می‌کند.
شما صرفاً همین یک خیریه را در این شهر دارید؟
مرکز نیکوکاری‌ای که با مجوز در حال فعالیت باشد، تنها همین مرکز است. یک مرکز دیگر هم داریم که البته گستردگی فعالیتش به این شکل نیست. این مرکز در طول سال فقط در زمینه‌ی نذورات فعالیت می‌کند. اما ما با این مرکز هم درخصوص تهیه و توزیع غذا در ارتباطیم و همکاری می‌کنیم.
طی این سال‌ها در حوزه‌ی مدیریت خیریه‌ها از منظر حاکمیتی با چالشی برخورد کرده‌اید؟
سیستم ما به‌تازگی هوشمند شده است. ولی ما با سیستم جامع قبلی خیلی راحت‌تر بودیم و کارهایمان پیش می‌رفت. الان که سیستم هوشمند به‌تمامی جایگزین سیستم جامع شده، با توجه به مشکلات اینترنت، بالا نیامدن سامانه و مواردی از این دست بعضاً با چالش‌هایی در استفاده از سیستم هوشمند برخورد می‌کنیم. اگر اطلاعات سیستم جامع قبلی در کنار این سامانه‌ی هوشمند حفظ می‌شد مشکلی پیش نمی‌آمد.
مسئله‌ی دیگر که بسیاری از مراکز را اذیت می‌کند، بی‌برنامگی و ناهماهنگی‌هایی است که در مصوبات دولت رخ می‌دهد. برای مثال بهمن سال گذشته گفتند انشعابات مددجویان را ثبت کنید تا رایگان شود. ما طی یک بازه‌ی زمانی کوتاه یک ماهه و با سختی ثبت انشعابات را انجام دادیم. اما دولت در رایگان کردن انشعابات یک وقفه حدوداً یک‌ساله انداخت. مددجویان که بعد از ثبت انشعابات فکر می‌کردند هزینه‌های آن‌ها رایگان شده، با آسودگی مصرف کردند و وقتی قبض‌های زیادی برای آن‌ها آمد، قبض‌هایشان را می‌آوردند اینجا و می‌گفتند شما باید پرداخت کنید. به نظر من بهتر است به‌جای رایگان کردن، هزینه‌ی یک مصرف متعادل تعریف و به مستمری خانواده‌ها اضافه شود. به این ترتیب افراد می‌توانند خودشان هزینه‌ها را مدیریت کنند. به‌طور کلی بهتر است این برنامه‌های دولتی به‌صورتی انجام شود که مددجو و مددکاران آسیب نبینند و حرمتشان حفظ شود.
اولویت فعالیت خیر در شهر خود و یا استان قزوین را چه چیزی می‌دانید؟
به نظر من بحث جهیزیه جزو اولویت‌هایی است که باید به آن توجه شود. افرادی که نیازمند جهیزیه هستند، مجبورند زمان زیادی برای دریافت آن منتظر بمانند. این امر خود موجب به تعویق افتادن زمان عروسی و بعضاً تلخی و مشکل برای زوج‌ها می‌شود. بعد از جهیزیه، رسیدگی به بیماری‌های خاص و سرطان‌ها در اولویت است. ما شاید الان بیش از دویست بیمار دیالیزی داریم که تمام داروهایشان پولی، کمیاب و گران است. با وجود این هیچ رسیدگی رایگانی در بیمارستان‌ها برای این بیماران وجود ندارد. حمایت از بیماران خاص در این شرایط که بیماران بعضاً تغذیه‌ی مناسب ندارند، داروها در بازار پیدا نمی‌شود و بسیار گران‌قیمت است، از اولویت‌هایی است که باید مورد توجه قرار گیرد. به نظرم در این وضعیت، به‌جای تأکید روی افزایش جمعیت، باید برای حفظ جان همین جمعیتی که داریم تلاش کنیم. در آخر دعا می‌کنم که انشاءالله کارهای ما بدون منت و در راستای زندگی درست باشد.
بیشتر بخوانید:
22 فروردین 1402
ارسال نظر