داده‌هایی از خیرخواهی در اندونزی؛ سخاوت‌مندترین کشور جهان

گزارش شاخص جهانی بخشش CAF

به نظر نمی‌رسد که همه‌گیری و تأثیر اقتصادی آن از اشتیاق ما برای بخشش کاسته باشد. بلکه به عکس امتیاز شاخص بخشش جهانی سال 2021 اکنون به 40 درصد رسیده است که بزرگترین افزایش سالانه خود را با پنج درصد به ثبت رسانده. سطوح مشارکت و بخشش به‌طور قابل ملاحظه‌ای در هر سه معیار موجود در شاخص افزایش یافت. این افزایش جهانی در میان کشورهای با درآمد بالا بیشتر دیده می‌شود، بسیاری از آنها برای اولین بار در سال 2018 شاهد کاهش امتیازت خود بودند که تا سال 2021 نیز ادامه داشت.

پنجمین سال متوالی است که اندونزی بالاترین امتیاز شاخص اهدای جهانی را در میان کشورهای جهان دارد. این کشور با شاخص 68 درصدی، رتبه اول خود را حفظ کرده است، و امتیازش حدوداً نسبت به سال سال 2020 تغییر نکرده است (69 درصد). اندونزی بالاترین میزان اهدا (84 درصد) و کار داوطلبانه (63 درصد) در جهان را نیز دارد.
کنیا با امتیاز شاخص 61 درصد، با افزایش نسبت به 58 درصد در سال 2020، در رتبه دوم قرار دارد. امتیاز کنیا در هر سه در سال 2021 افزایش یافته است. امتیاز این کشور در کمک به غریبه‌ها بسیار بالاتر از میانگین جهانی است.77   درصد کنیایی‌ها در سال گذشته به غریبه‌ها کمک کردند، این عدد را با میانگین جهانی که 62 درصد است مقایسه کنید.
در طول پنج سال گذشته اندونزی و کنیا شاهد افزایش مشارکت و کمک کردن بوده‌اند. از آنجایی که در این کشورها مذهب به‌طور سنتی محرکی کلیدی برای کمک کردن بوده است، آنچه به اجمال ین افزایش را توضیح می‌دهد تعداد زیاد جمعیت مذهبی این دو کشور است. این نتایج همچنین می‌تواند ناشی از سنت‌های فرهنگی متمرکز بر جامعه مانند گوتانگ رویونگ اندونزی و هارامبی کنیا باشد که مردم را در مواقع افزایش نیاز، از جمله در طول همه‌گیری کووید19، متحد می‌کنند.

ده کشوری که بیشترین امتیاز را در سال 2021 کسب کرده‌اند:

(ده کشور به ترتیب از یک تا ده عبارتند از: اندونزی، کنیا، آمریکا، استرالیا، نیوزلند، میانمار، سیرالئون، کانادا، زامبیا و اوکراین)

اندونزی

این کشور برای پنج سال متوالی سخاوتمندنرین کشور دنیاست.
اندونزی با 68 امتیاز برای پنجمین سال متوالی در صدر فهرست جهانی بحشش قرار دارد. این کشور بالاترین میزان اهدای کمک و کار داوطلبانه را در جهان دارد. در طول سال 2021 در این کشور بیش از هشت نفر از هر ده نفر کمک مالی انجام داده و بیش از شش نفر از هر ده نفر (63٪) به صورت داوطلبانه در سازمان‌ها فعالیت کردند.

عوامل مذهبی

فرهنگ بشردوستانه جمعی اندونزی، یا همان گوتون رویونگ، همیشه در این کشور مشهود بوده است و دیدن اینکه به دلیل نقاط قوتش و برانگیختن گسترده علاقه به کمک امروزه در خارج از کشور نیز به رسمیت شناخته می‌شود، مایه خوشحالی است.
انگیزه‌های مذهبی به‌شدت بر فرهنگ اهدای اندونزی تأثیر می‌گذارد و زکات باعث ایجاد فعالیت انسان‌دوستانه بسیاری می‌شود. زکات انفاق به افراد آسیب پذیر و نیازمند را به‌عنوان یک وظیفه شرعی برای همه مسلمانانی که دارای ثروت کافی هستند، تعریف می‌کند. این در مورد سایر ادیان در اندونزی نیز صدق می‌کند. اندونزی پرجمعیت ترین کشور مسلمان جهان است و 231 میلیون مسلمان در آن زندگی می‌کنند.

نیکوکاری اسلامی مبتنی بر زکات، صدقه واجب و انفاق و صدقه است که اختیاری است. زکات انواع مختلفی دارد: زکات درآمد، زکات دارایی، زکاتی که در برخی مواقع پرداخت می شود، مثلاً در ماه رمضان. اگرچه پرداخت زکات درآمد و دارایی برای مسلمانان واجب است، اما دولت پرداخت را اجرا نمی کند. بسیاری از مسلمانان صدقات خود را مستقیماً به نیازمندان، از جمله افراد فقیر در خانواده ها و محله های خود، یا از طریق نهادهای غیررسمی مانند مساجد، اختصاص می دهند. بیشتر بخشش های اسلامی به طور سنتی یا برای اهداف مذهبی یا رفاه اجتماعی بوده است. در اندونزی زکات دادن همیشه بسیار محلی و مبتنی بر جامعه بوده است. مردم به مسجد یا مدرسه مذهبی محل می دهند. سیتوروس می‌گوید مدیریت صدقه توسط سازمان‌های مدرن، منابعی را برای حمایت از طرح‌های بلندمدت ایجاد می‌کند که به علل اساسی فقر و سایر مسائل اجتماعی رسیدگی می‌کنند. در اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 1990، چندین سازمان مدیریت زکات غیردولتی تأسیس شد. در سال 1997، 11 سازمان انجمن زکات را ایجاد کردند که سعی در ایجاد هم افزایی، تشویق همکاری و هماهنگی به جای رقابت دارد. همچنین به تلاش های سازماندهی شده برای آگاهی عمومی اجازه داده است. سه سال پیش، شروع به هماهنگی کار در مناطق بلایا کرد، به عنوان مثال ایجاد سازمانی که در کدام منطقه کار می کند.

مسلمانان از سازمان‌های مذهبی مانند محمدیه، نهضت العلماء (NU)، پیروان (مدارس شبانه روزی اسلامی)، یتیم خانه‌ها و مساجد حمایت می‌کنند. به عنوان مثال، محمدیه برای حمایت از برنامه های خود از خیرخواهی مسلمانان مانند زکات (اعطای اجباری) و صدقه، هبه، انفاق و وقف (بخشش داوطلبانه) استفاده کرده است. سایر جوامع مذهبی سازمان های مذهبی مشابهی ایجاد کردند. برای مثال، لمباگا دایا دارما (LDD) در جاکارتا کمک های مالی کلیساهای کاتولیک را مدیریت می کرد در حالی که یدنا پونیاکرتی در سورابایا منابع مالی معابد هندو را مدیریت می کرد. وقف یک موقوفه خیریه غیرقابل انکار بر اساس قوانین اسلامی است که معمولاً شامل اهدای یک ساختمان، قطعه زمین یا سایر دارایی ها برای مقاصد مذهبی یا خیریه مسلمانان بدون قصد بازپس گیری دارایی است. محبوب ترین شکل وقف مسجد است.

وضعیت اقتصادی

اکثر مفسران به پتانسیل خوشبین هستند. بشردوستی در اندونزی در حال رونق است. پس از تجربه یک بحران عظیم در اواخر دهه 1990، اقتصاد دوباره برگشت و اندونزی را در باشگاه 20 کشور جهان با بیشترین تولید ناخالص داخلی قرار داد. تعداد خانواده ها و افراد با ثروت خالص بالا افزایش یافته است. نظام سیاسی عموماً برای جامعه مدنی مساعد است. در عین حال، کشور همچنان با چالش های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی، از تغذیه، محیط زیست، حکومتداری و هماهنگی بین ادیان گرفته تا نابرابری اقتصادی مواجه است. رشد ثروت و ادامه مشکلات با هم «پایه ای قوی برای رشد بیشتر بشردوستی در اندونزی» فراهم می کند.

وضعیت اقتصادی نسبتاً بهتر نسبت به سایر کشورها. باید بپذیریم که این همه گیری به شدت به بخش اقتصادی ضربه می زند که بر قدرت خرید و ظرفیت مردم نیز تأثیر می گذارد. با این حال، در مقایسه با سایر کشورها، سیاست اندونزی برای مدیریت کووید-19 بهتر تلقی می‌شود تا تأثیر آنچنانی بر شرایط اقتصادی کشور نداشته باشد. WGI خاطرنشان کرد که چندین کشور که سیاست‌های نادرست برای مقابله با همه‌گیری را اجرا کرده‌اند، به دلیل تأثیر اقتصادی و کاهش ظرفیت اهدایی، در مقایسه با قبل، جایگاه پایین‌تری در WGI دارند.

اندونزی کشوری به سرعت در حال توسعه است که در آن هرم میانی مردم به طور قابل توجهی در حال افزایش است، و جوانان نگران محیط زیست، آموزش و سلامت هستند و شروع به کسب درآمد زیادی می کنند.» در 15 سال گذشته. عابدین می گوید که سال ها فعالیت های بشردوستانه در اندونزی به سرعت در حال رشد بوده است. کمک های مردمی، برای کمک به دیگران، در جوامع سراسر اندونزی شکوفا شده است. صدها سازمان بشردوستانه، عمدتاً مبتنی بر دین اسلامی، اما همچنین بنیادهای خانوادگی، بنیادهای شرکتی و سازمان های اجتماعی شکل گرفته اند. دیدن مشارکت فزاینده جوانانی که از طریق جوامع درگیر هستند و پیشگام جنبش بشردوستی دیجیتال هستند و به موضوعاتی مانند توانمندسازی اقتصادی، مبارزه با فساد، حمایت از زنان و کودکان می پردازند، دلگرم کننده است.

افزایش نقش مشارکت جوانان

نسل‌های جوان در اندونزی نیز علاقه و حمایت قابل‌توجهی برای فعالیت‌های خیریه و بشردوستانه از خود نشان می‌دهند. جوانان در حال جذب پلتفرم‌های اهدای دیجیتالی هستند که کمک می‌کند  فرآیندهای  اهدا سریع‌تر، ایمن‌تر و آسان‌تر پیش بروند. رشد ثروت خصوصی اندونزی‌هایی‌ها احتمالاً بر افزایش چشمگیر فعالیت‌های بشردوستانه در این کشور تاثیر گذاشته. افزایشی که مختص به پایتخت کشور نیست و از شرق تا غرب آن مشاهده می‌شود. اکوسیستم بشردوستانه اندونزی به‌واسطه همکاری و اقدام جمعی روزبه‌روز پیچیده‌تر و متنوع‌تر می‌شود.

با این حال، در میان این دستاورد دلگرم کننده، تعدادی از تکالیف وجود دارد که باید برای پیشبرد بیشتر بشردوستی اندونزی مورد توجه قرار گیرد. حمید گفت که پتانسیل بزرگ اندونزی برای بسیج بشردوستانه بهینه نبوده است زیرا کمک های مردمی هنوز عمدتاً از طریق اهدای مستقیم است و به خوبی سازماندهی نشده است. مردم ترجیح می دهند مستقیماً به افراد ذینفع اهدا کنند تا به سازمان های اجتماعی. کمک‌های مالی به فعالیت‌های مذهبی و خدمات اجتماعی نیز در مقایسه با برنامه‌های بلندمدت مانند آموزش، بهداشت، توانمندسازی اقتصادی، حفاظت از محیط زیست و غیره بسیار غالب است. دولت و سایر ذینفعان از اهمیت داده های بشردوستانه آگاهی ندارند.