تیم اطلس خیر ایران در ادامه‌ی پروژه‌ی «سیمای نیکوکاری شهر اصفهان» با مسئول گروه جهادی شهید کاظمی به گفتوگو پرداخته است.
پیشنهاد ما:
در ابتدا لطفاً خودتان را معرفی کنید. بفرمایید فعالیت جهادی خود را از چه زمان و با چه هدفی شروع کرده‌اید و عمده فعالیتتان تا به امروز در چه زمینه‌ای بوده است؟
بنده رضا نوری هستم؛ دارای مدرک کارشناسی حسابداری و همچنین طلبه‌ی سطح دوی حوزه‌ی علمیه‌ی اصفهان. این گروه جهادی در سال۱۳۹۰ فعالیت خود را آغاز کرده است. ما در ۶۰ درصد مناطق ایران کار جهادی انجام داد‌ه‌ایم؛ به‌جز آذربایجان و خراسان شمالی.و غرب کشور. فعالیت ما در ابتدا جهاد ساخت‌وساز بود و کم‌کم فعالیت‌های فرهنگی و آموزشی هم اضافه شد؛ برای مثال ما الان مدرسه جهادی داریم که هرسال تعدادی از نخبگانی که در کنکور رتبه‌های اول را دارند جذب می‌کنیم؛ تا قبل از عید در مناطق محروم به ارائه‌ی خدمات آموزشی بپردازند و به‌نوعی تا زمان کنکور پشتیبان دانش‌آموزان این منطقه باشند.
بخش دیگری از فعالیت جهادی ما به حوزه‌ی رسانه اختصاص دارد (مرسا). حدوداً 4 سال است که در این زمینه شروع به کار کرده‌ایم و حتی چند فیلم کوتاه هم ساخته‌ایم (تصویربرداری از شهدا و غیره).
بخشی از کارمان نیز هم‌زمان با شیوع بیماری کرونا در سال 1398، به دستور مقام معظم رهبری، به امور خیررسانی اختصاص پیدا کرد.در این راستا خانواده‌هایی را هم در منطقه‌ی هدفمان در شهر اصفهان انتخاب کردیم؛ اما کارشکنی‌هایی صورت گرفت و ما نتوانستیم فعالیت خود را به‌صورت متمرکز پیش ببریم؛ الان تنها به چند خانواده در مناطق مختلف کمک‌رسانی می‌کنیم. این کلیت کار گروه جهادی ماست.
شهر اصفهان و این منطقه را برای یک فرد غیربومی چگونه توصیف می‌کنید؟
به‌طور کلی اصفهان از نظر صنعت (دارابودن فولاد، پتروشیمی و..) یکی از شهرهای برخوردار ایران است؛ که البته این امر تأثیری بر وضعیت مناطق حاشیه‌نشین آن (حصه و زینبیه) ندارد. این مناطق جزو مناطق محروم محسوب می‌شوند و از نظر اقتصادی، فرهنگی و... اوضاع خوبی ندارند. مشکل دیگر نیز در در شرق اصفهان است؛ جایی که کشاورزان، به دلیل مشکل کم‌آبی (اختصاص‌دادن یک‌دهم آب‌کشت)، با مشکل مالی مواجه شده‌اند. منطقه‌ی غرب (پشت‌کوه، فریدون‌شهر، چاله‌گون) هم جزو مناطقی است که کشاورزان و دامداران آن با مشکل مواجه‌اند و دسترسی به آن‌ها نیز، به‌جهت وضع جاده‌ها و راه‌ها، سخت است. در جنوب شهر اصفهان هم منطقه‌ی سمیرم را داریم که درگیر خشکسالی است.
به نظر شما مهم‌ترین چالش‌های شهر اصفهان چیست؟
به‌طور کلی در حال حاضر معضل اصلی کشور بحث اقتصادی و سپس فرهنگی (کم‌حجابی و بی‌حجابی و ناهنجاری‌های اجتماعی و..) است. البته به لحاظ اقتصادی اقدامات اثربخشی در حال انجام است (برای مثال ما یک شهرک علمی تحقیقاتی داریم، که شرکت‌های دانش‌بنیان معروفی در آن حضور دارند)؛ اما مشخص نیست که نتیجه‌ی این اقدامات چه زمانی به ثمر می‌رسد.
تشکل‌های اجتماعی (خیریه‌ها، گروه‌های جهادی، انجمن‌ها) اصفهان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
در شهر اصفهان تشکل‌هایی ازاین‌دست زیاد است؛ اما متأسفانه در فرایند کمک‌رسانی زیاده‌روی و موازی‌کاری می‌شود؛ برای مثال از دوستانم شنیده‌ام که در زمان ماه رمضان آن‌قدر غذا در منطقه‌ی زینبیه توزیع شد که افراد ساکن منطقه دیگر غذای اضافی قبول نمی‌کردند و غذاها فاسد می‌شد.
علاوه بر این باید بگویم که ما اصلاً یک تشکل اساسی جهادی نداریم که گروه‌های مختلف جهادی را گرد هم بیاورد تا با هم همکاری کنند. خیریه‌ها را هم، اگر در نظر بگیریم، می‌بینیم که به‌رغم کمیت زیاد از کیفیت لازم برخوردار نیستند و بدون برنامه‌ریزی درست پایه‌ریزی شده‌اند.
همچنین ما در شهر اصفهان گروه‌های جهادی مختلفی داریم که حوزه‌ی فعالیتشان اغلب خارج از شهر اصفهان است؛ چراکه مسئولین این شهر از گروه‌های جهادی حمایت نمی‌کنند؛ برای مثال خود ما قصد تشکیل یک اردو کمک‌رسانی (جهت خدمات دندان‌پزشکی) در اصفهان را داشتیم و به کمیته‌ی امداد رجوع کردیم؛ اما کار به جایی نبردیم؛ برای همین مجبور شدیم این پروژه را در مشهد اجرا کنیم.
بیشتر بخوانید:
گفتوگو با آقای محمد زارعان، مدیرعامل جمعیت حمایت از بیماران ای ال اس و نوروپاتی (جانا)
دلیل این‌که در اصفهان فعالیت نمی‌کنید چیست؟
ما در شهرستان‌های مختلفی ازجمله جاسک، هرمزگان، میناب و رودان کار می‌کردیم و مسئولان این شهرستان‌ها آن‌چنان کارشکنی نمی‌کردند و به حد توان حمایت می‌کردند؛ ولی همان‌طور که پیش‌تر عرض کردم در اصفهان برای کار جهادی با مشکلات زیادی روبه‌رو هستیم و مسئولین نمی‌خواهند کمک کنند و حتی یک ماشین هم به ما نمی‌دهند.
مردم اغلب شما را وابسته به سپاه می‌بینند و همین وابستگی را عامل تسهیل کار شما در نظر می‌گیرند؛ با وجود این از نظر شما چالش‌ها و موانع گروه‌های جهادی چیست؟
یکی از چالش‌های ما همین سنگ‌اندازی مسئولین مناطق، به‌خصوص اصفهان است، که حداقل‌ترین میزان تسهیل‌کنندگی را دارند.
استقبال افراد داوطلب برای انجام کار جهادی چگونه است؟
خدا را شکر استقبال گسترده‌ای صورت گرفته است. برای مثال ما سال پیش در منطقه‌ی شادگان خوزستان 650 نفر داوطلب داشتیم، که 50 نفر آنان خانم و 600 نفرشان آقا بودند.
افرادی که داوطلب می‌شوند علاوه بر کار جهادی به چه امور دیگری می‌پردازند؟
برخلاف تصوری که عموم دارند، افراد درصورت ورود به کار جهادی تنها نباید کار یدی انجام دهند. داوطلبان بعد از حضور به درک عمیق‌تری از کار جهادی می‌رسند و به‌صورت خودجوش فعالیت‌هایی چون آموزش، هدیه دادن و حتی راه‌اندازی موکب را پایه‌گذاری می‌کنند. همه‌ی این افراد نیز صرفاً مذهبی و یا حتی سالم نیستند؛ ما فرد معتاد هم داشتیم، که ترک کرده و گوشه‌ای از کار جهادی را به دست گرفته است.
آینده‌ی اصفهان و تشکل‌های جهادی را چگونه می‌بینید؟
اگر همه در کارها هم‌افزایی داشته باشند و همکاری صورت بگیرد، قطعاً اتفاقات خوبی برای کشور رقم خواهد خورد؛ اما، اگر با این روند بدون برنامه پیش برویم، قطعاً مسئولین شکست خواهند خورد.
آیا شبکه‌ی بالادستی‌ای برای گروه جهادی وجود دارد؟
صرفاً به اسم وجود دارد (مرکز مطالعات و...)؛ ولی در عمل خیر.
بیشتر بخوانید:
22 فروردین 1402
ارسال نظر